blisko jaskółeczka była nad moim sercem krążyła poleciała w dal wróciła [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

czy choć trochę tęsknisz za mną na tyle by nie jeść nie pić nie czytać nie sprawdzać newsów w Internecie czy choć trochę tęsknisz za mną tak by na chwilę zapomnieć o świecie [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

już nie ma mowy o spacerach do groty Matki Bożej Fatimskiej siostry nie zareagują na ruch palca proszący o ciastko stary Papież ślini się przewraca nie może mówić wspiera się na krzyżu w krzyż wbija spojrzenie umiera z krzyżem w stygnących dłoniach [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

na grobie Bieruta ktoś położył wiązankę biało-czerwonych kwiatów na grobie Bieruta zdrajcy zbrodniarza agenta NKWD i Gestapo w wolnej Polsce ktoś złożył kwiaty [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

runęli z nieba by w męczeńską ziemię wmieszać swe ciała krew dodając do krwi gdy zmartwychwstaną prawdę nam powiedzą bo my już o nią tchórzliwie nie dbamy [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

cały świat się porusza i ja z nim kruche ciało wypełnione duszą [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

czegóż nasłuchuje krzyków z przeszłości modlitw świętych odgłosów nadciągającego terremoto czegóż nasłuchuje sam nie wie ciepła jest ciemność [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

po prostu stoję i grzeję się w jesiennym słońcu najpierw plecy potem pierś jak dobrze nic od nikogo nie chcę i nikt (o cudzie) nic nie chce ode mnie [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

nocą znów czytałem Herberta czułem się jak zawsze gdy powtarzam słowa wielkich poetów Homera Szekspira Słowackiego Mickiewicza Rilkego nie wiedzieć czemu zawstydzony i bardzo szczęśliwy [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

starzy poeci nie piszą o Bogu bo boją się śmierci piszą o młodych kobietach podróżach po egzotycznych krajach swoich pękniętych duszach strach zjada im serca nie piszą o tym co nieuchronne nieubłagane zamykając przed sobą drzwi do nieśmiertelności [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

piszę teraz krótkie wiersze o błahych sprawach nawet nie kos wróbel [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

deszcz pada w Rzymie mokną cyprysy pinie ogromne starożytne miasto ginie ukryte za zasłoną chmur deszcz zmywa z ulic brud oczyszcza z zarazy powietrze czekamy aż w jasnościach Bazyliki Świętego Piotra Papież Franciszek powie et verbum caro factus est i zniknie śmierć [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

żyjemy na krawędzi zrywamy słodkie poziomki nad przepaścią w której czyha śmierć nad nami niebo błękitne i ciche [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

tyle cierpienia śmierć wokół a ja piszę o mewie która wyciąga ze śmietnika piniowe szyszki by je z uporem kruszyć o marmurowe nagrobki z czasów Trajana [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

jest już późno zestarzeliśmy się ale ja jakoś nie złagodniałem stale złoszczą mnie bzdury łatwo tracę cierpliwość weź mnie wtedy za rękę dotknij siwiejących włosów łatwo opada fala mojego wzburzenia patrzę w twoje dobre oczy i znów chce mi się wyruszać w podróż życia ku starym miastom na wzgórzach w cieniste doliny nad morze ciepłe

czy miłość w Rzymie jest słodsza silniejsza czy pod błękitem południa zmysły bardziej płoną a miłość dojrzewa w nas powoli jak winne grono w łagodnym świetle co budzi w nas namiętność tak mocną i pewną [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

przytulasz się na chwilę i wstajesz by zrobić kawę ale ciepło twojego ciała zostaje we mnie [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

zobaczyłem cię z góry przecinałaś powietrze mała i energiczna oczu ujrzeć nie mogłem lecz wiem że wypatrywały już spotkania (z większą niż moja) miłością [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

tu chciałabym zostać w klasztornych krużgankach przy cicho szemrzącej fontannie pod ledwie widocznym freskiem Męki Pańskiej [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

Piranesi widział gargantuiczne więzienia sale tortur z ludzkimi mrówkami śnił o nich w nocnych koszmarach a rysował we dnie jego umysł wyprzedzał ludobójcze utopie XX wieku szatan wiedział już dawno ku czemu zmierzamy [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

święty Piotr się obronił nie chciał by ukrzyżowano go jak Zbawiciela krew spływa w dół krzyża z jego siwej głowy znacząc ziemię krwawą aureolą męczeństwa w nic już (prócz komórek i smartfonów) nie wierzący turyści mają dziś dobre poranne światło w maleńkiej świątyni [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

Bóg mówi do wiszącego w powietrzu anioła leć do Nazaretu i powiedz Pannie „poczniesz i urodzisz boskiego syna” Maria niczego nie przeczuwa klęczy czytając Pismo to ostatnia chwila jej spokojnej młodości [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]

nie jestem Bocacciem nowy Dekameron nie powstanie choćbym bardzo się starał nie będę snuł w dolinie ciemnej zabawnie lekkich opowieści o grzesznych miłościach trumny zapełniają kościoły w których wierni nie mogą się modlić trupy gniją czekając na spopielenie w nowoczesnych krematoriach śmierć rządzi światem [Wiersze rzymskie, Gdańsk – Kraków 2022, T.210]