Dobre wiersze to instrukcje obsługi duszy. Poeta to ktoś, kto świadczy usługi dla ludności. Książki, których nigdy nie przeczytam i tak są we mnie. Siebie czytam jak książkę. Aż do pierwszego słowa. Wielka droga zaczyna się w pokoju. [Aż do pierwszego słowa, Sopot 2022, T.207]

Bo śmierć ich życie prze- wierci. [Aż do pierwszego słowa, Sopot 2022, T.207]

To nie ja odchodzę. To świat odchodzi ode mnie. Staje się jak główka od szpilki. Miękki jak popiół, do którego nikt nie przytuli głowy. Proroczy październik zimny od słońca. Much suche godziny na kuchennym parapecie. Rozpalone szkiełka dnia połyskujące w brzuchu ciemniejące chmury. [Aż do pierwszego słowa, Sopot 2022, T.207]

W końcu śmierć nie jest najgorszym wyjściem. Właściwie to wyjście jedyne. Tyś niczym więcej jak kluczem, pasującym do rajskich drzwi. [Aż do pierwszego słowa, Sopot 2022, T.207]

Po co jestem jeszcze? Żeby kochać i pisać wiersze. [Aż do pierwszego słowa, Sopot 2022, T.207]

Nie widziałem Cie na fejsie już od dawna. Zapewne nie żyjesz. [Aż do pierwszego słowa, Sopot 2022, T.207]

Rany. Bandaże we krwi. Czyje? Aniołów? Wrogich sił? Robię znak Krzyża. Nie odchodzę. Ofiary. Moje ofiary. Kaci. Generałowie w środkowej zonie Odessy. Słońce. Pali słońce. Wypala. Kroplę wody na ustach? Resztki sumienia? Brandy na dnie kieliszka? Zatem to wszystko? Umieram? Krzyk staje się szeptem. Staje się Krzyżem, który kreślę na pustej membranie powietrza. Świat jest listopadowy. I listopadowe są liści.

Kule popiołu drżą na skrawkach nocy. Deszcz na dłoni. W ustach sól. Media vita in mortesumus. [Aż do pierwszego słowa, Sopot 2022, T.207]

Co jest ważne? Co jest ważne? A co nie jest ważne? Czy jesteś w stanie zrezygnować z kamieni? Z ciężaru, który przytłacza cię każdego dnia? W imię czego? Czy w imię Światła? Jego złoty płomień przeszywa powietrze i zapada się w ciemność. Czy wystarczy ci odwagi, by pójść za nim? Przemijają dni, suche godziny i podstępne szpilki sekund. Gdzie jest życie? Gdzie?

Chwalić Stwórcę i Księgę Stworzenia to jedyne, co możesz robić godnie – poeto. Życie chwalić i śmierć, która jest wstępem do życia jeszcze większego. I wierszem dopełniać braki tego świata. Rzeźbić w sylabach, zdaniach, w słowach, które nabiorą blasku i trwać będą aż po ów dzień, gdy po ostatnie pójdziesz Słowo. Z Jego ust. [Aż do pierwszego słowa, Sopot 2022, T.207]

Poeci piszą. Wydają debiutancki tomik. Poeci piszą. Wydają kolejne książki. Poeci dostają gorączki. Pocą się. Przyjmują leki. Poeci wydają ostatni tomik. Umierają. Jest pogrzeb. Ich wiersze za nimi nie płaczą. [Aż do pierwszego słowa, Sopot 2022, T.207]

po co wiersz gdy nienawiść na stola jak zepsuty chleb po co wiersz gdy zbliża się cień i ogarnia serce bijące jeszcze może po to właśnie by nagle światło słowa zabłysło między nami [Aż do pierwszego słowa, Sopot 2022, T.207]

Fryzjer, lody i solarium. Tutaj zaczyna się miasto. Przy tramwajowej pętli. W zaspanych oczach. Obok baru z frytkami i szalonym sznyclem. Ale sznycel pójdzie spać, bo jutro Wigilia. Więc jeszcze karpie w plastikowym basenie. Plusk wody i zgrzyt tramwajów. Pętla. Prawdziwa pętla. Albo brzemię, które dźwigają powracający do podmiejskich domków. Brzemię: dla jednych słodkie, dla innych przeklęte.

Łódka przewozi słońce na drugi brzeg. Zrywają się ptaki. Zostanie cisza. Cisza w tobie. Język lata staje się językiem jesieni, ale jeszcze nie mogę go pojąć, dopóki nie rozumiem siebie. W tej czystej ciszy noc gotuje się do walki z gwiazdami, którą zawsze przegrywa. Łódka dobija do brzegu. Wiosła jak lance połyskują na suknie fal. [Aż do pierwszego słowa,

Zagarnia cię wiatr. Nie należysz już do świata. Żyjesz w dawnych pieśniach, nawet nie w pamięci. Nadchodzi lato- ale młodość nie powróci. Gaśnie płomień drogi. Są tylko ogniki, światła, białe błyski. Idź! Choćby niczego nie było na horyzoncie. Idź! Mgła marszczy się jak bibuła. Wejdź po niej. W ogniu. W popiele. Prosto do Nieba. [Aż do pierwszego słowa, Sopot 2022, T.207]

Żyjemy na dnie wielkiej cysterny. Wpadają do niej krople deszczu. Serca puchną w objęciach nocy. Zawsze są jakieś cienie. Mgła, co zasnuwa horyzont. Dokładnie wymierzone życie już nie pasuje do ram. Cysterna wypełnia się wodą. Powoli wypływamy na powierzchnię świata, który jest kulą zanurzoną w otchłani kosmicznego oceanu. Serca puchną. Nurkują ryby gwiazd. Ich świecące łuski zapalają

Czytam siebie jak książkę aż do pierwszego słowa. W oczekiwaniu na ostry strzał powietrza, iskrę światła na błękitnym niebie, gdy zbliża się ciemność i pęka cienka struna. Cień ćmy większy od mego cienia. Pod fioletowym niebem płyną w łodziach Charona złotouści bankierzy, a moje życie mija i puste stają się perony. Noc gra znów