POEZJE – Topos dwumiesięcznik literacki

Zbigniew Wojciechowicz, * * * (blaknie mi ), * * * (pamiętasz kiedy)

* * * blaknie mi ojciec nie zdążyłem zobaczyć i zaplanować blaknie mi ojciec tak na amen niech trochę wróci * * * pamiętasz kiedy mnie pokochałaś? styczeń? luty? coś na S coś na L zima coś na M coś na My

Marta Kułaj, o trzeciej nad ranem

o trzeciej nad ranem szukałam przez całą noc to był sen więc trochę niewyraźny jakieś teksty między tobą a mną i ktoś trzeci nieupoważniony wszystko jak przez mgłę tylko rower pamiętam dobrze (właściwie były dwa) bez kierownicy i bez hamulców stopami musiałam hamować jeśli chciałam się zatrzymać (a chciałam) wreszcie spotkałam cię w bardzo rojnym miejscu przez dwie (słownie dwie) sekundy patrzyliśmy sobie w oczy nie wiem czy wiedziałeś że to ja byłam tylko we śnie moim

Stefan Kotiuk, manifest

manifest pomiędzy Bielą a Czerwienią dłoń Matki z igłą Matka w połogu jęcząca Matka krzykiem wychowująca Matka z tęczą demonstrująca Matka krzyżowana rączkami swoich dzieci módlmy się za Matkę w tłustych wieżach kościołów módlmy się za Matkę w plastikowych katedrach banków módlmy się za Matkę w centralach władzy z betonu módlmy się Matka Boża Płacząca łzami fastrygująca Biel z Czerwienią

Patrycja Oryl, Gra

Gra Powoli się wypisuję. Ledwo dysząca dusza rozsypuje we mnie swoje kości jak kostki z literami do gry w Scrabble. Potrójna premia za każdą, podwójna premia za słowo. A ja ledwo sklejam sylaby z tego, że mnie świat oswoił, z tym, że ciągle jest pod górę, że można nie dopinać spodni, miłość może trwać krócej niż spojrzenie, a człowiek człowiekowi nieludzki. I że jestem dzieckiem spod klosza, […]

Wojciech Brzoska, liczby ostatnie

liczby ostatnie tuż obok więzienia kobieta rozlicza podatki. nie ma żadnego przypadku. są równoległe życia i śmierci oparte na datach. kobieta rozlicza zbrodnię i narodzenie – liczby pierwsze i ostatnie. ktoś komuś miał oddać, ktoś musi komuś dopłacić w roratach.

Marcin Wróblewski, Ptaki nie śpiewają w sierpniu

Ptaki nie śpiewają w sierpniu Początkowo myślałem, że to kwestia uwagi, inaczej postawionych akcentów. Oś czasu przypomina szkielet ryby, przy czym jest o wiele bardziej złożona. Natura nie zna podobnych przypadków. Zna je tylko człowiek. Zapewne dlatego w okolicach płetwy grzbietowej dotarło do mnie, że – słabo, ale jednak – widzę ogon.

Wojciech Brzoska, wolno

wolno – na tamtym zdjęciu sprzed siedmiu lat masz zupełnie inną twarz, tak jakby jeszcze wszystkiego bardziej ci się chciało – mówisz, kiedy spoglądam na ciebie zza krat. – teraz chce mi się wszystkiego nawet bardziej, tylko inaczej, wolniej – odpowiadam. pośpiech poniża – cytuję klasyka. – gdybym tak myślała, nigdy bym do ciebie dzisiaj nie zdążyła przyjechać – ucinasz, a ja od pół godziny, stojąc w kolejce, przyglądam się […]

Krzysztof Grzesiak, * * * (nie łap), * * * (rymy)

* * * nie łap za słowo wiersz się kruszy * * * rymy wyjedzone ktoś tu był przed tobą

Anna Wieser, * * * (W tym sezonie Polska płonie)

* * * W tym sezonie Polska płonie rwie z głowy włosy dzielone na czworo Nikt nie chce sprzątać łazienki Nikt nie chce sprzątać kuchenki Albośmy to jacy tacy chłopcy z Grabówka, chłopcy z Chyloni Sierpniowe zrywy wrześniowe łzy Witaj majowa jutrzenko dodaj mi skrzydeł jesteś jak zdrowie do wesela się zagoi Złote gody koncert życzeń Mocne szwy cienkie nici Rugi pruskie ładne chatki […]

Andrzej Wojciech Guzek, Warunek, Daty

Warunek Połknij własny język, ale nie udław się nim. Nie zachłyśnij ołowianą śliną lub krwią. Potem wypluj go, wykrztuś, jak opuchnięty, wojłokowy knebel na ziemię. Dopiero wtedy, tylko to, co po nim zostanie, spróbuj nazwać – mową. Daty Są daty, które niczego jeszcze nie mówią. Milcząc jak ryby odpoczywają tylko przed wyjściem na scenę w ruchomych witrażach zaciężnych obłoków. Jeszcze nabrzmiewa w nich […]

Anna Wieser * (był kiedyś człowiek który bardzo bał się), * (Jestem supersam)

*** był kiedyś człowiek który bardzo bał się Zła wszędzie go szukał węszył tropił jak pies którego kochał ponad wszystko Pies był wierny i dobry jedyny pewnik w świecie wypchanym złem Gość budził się w nocy nasłuchiwał czy złe się nie czai bo licho nie śpi czytał przecież w gazetach widział na ulicach odkrywał plandeki badał teorie Pewnego ranka spojrzał w lustro […]

Paweł Rafał Kuś, Czerwiec, Dzikie róże

Czerwiec Mojemu psu Kwiatki pachniały słonko świeciło usiadłem pod śmiejącą się wierzbą muchy radośnie bzykały a dzieciaki bawiły się w upadek komuny znajomy kundel obwąchał mi buty położył się przede mną i popatrzył mi w oczy zupełnie bym zapomniał o pierwszej rocznicy śmierci mojego psa. 2012 Dzikie róże On ją zabrał tam gdzie rosły dzikie róże a gdzie ja mieszczuch mogłem […]

Grażyna Rozwadowska-Bar, *** (latami szłam), na lotnisku w Szanghaju

* * * latami szłam przez góry i lasy czasami nawet we śnie przemierzałam drogi i teraz jestem onieśmielona stoję w pałacowym pokoju Mauritshuis patrzę ona też patrzy Dziewczyna z perłą i nie wiem kto bardziej jest zmieszany ja przebytą drogą spełnieniem czy ona naszym spotkaniem taka młoda patrzy przez ramię chce coś powiedzieć perła błyszczy zmrużyłam oczy w tym czasie promienie […]

Aleksandra Wrona, Zanieczyszczenie światłem, Król Lwiątko

Zanieczyszczenie światłem Gdy się uśmiechasz, wysiadam za tobą na najbliższej stacji jak zakochany nastolatek za miłością z przedziału, mając w kieszeni za mało drobnych na powrót. Jest noc, twoje małe ciało porusza się miarowo, małe serce pompuje małą krew przez małe żyłki, tętniczki, aortki, małe płucka filtrują małe powietrze. Dałabym się za ciebie pokroić niczym weselny tort, ale po co skoro leżymy tu razem, nic nam nie grozi, przez sen się […]

Iwona Ochodek Szpak, Dym

Dym Nie przeziębi najgorszy mróz, jeśli kto ma zapach róż. S. Wyspiański, Wesele Żeby to zrozumieć, trzeba poznać naturę kwiatów. Maki myślały miłością. Bławatki były byle jakie. Stokrotki snuły się sennie. Bukiet kwiatów w wazonie glinianym. Wazon nie ma uszka. Jest w nim woda. Może stać na stole, w podziemnym przejściu albo na cmentarzu. Żeby to zrozumieć, trzeba poznać naturę świata. Wianki nad Wisłą zaczęły się z godzinnym […]

Anna Danuta Pitra, Córka 2.4

Córka 2.4 Znam cię głównie z fotografii, na których prowadzę cię za rękę. Jesteśmy tylko cieniami, a wszyscy są nagle tak bardzo realni i mądrzy. Rzucam ci okruszki tak, byś nie widziała, że prowadzą z powrotem do ciebie.

Marcin Wróblewski, Kompas, Sztuczna inteligencja

Kompas całkiem niechcący zajrzałem na zakończenie wystawy akwarystycznej – rzecz, dla mnie, zupełnie egzotyczna. tu i ówdzie akwarium z rybkami, nic specjalnego. obawa przed ziewnięciem pchnęła mnie w kierunku wyjścia. rzuciłem pożegnalnym kątem oka na małe rybki w rogu sali, gdy do szybki dzielącej dwa światy podpłynęła jedna z nich. miała przeraźliwie smutne oczy i, jak to ryba, milczała. ludzie wychodzili, wystawcy zbierali […]

Daniela Ewa Zajączkowska, Model XXI, Performatywność, Zbyteczny element

Model XXI Mówią że humanizm to pojęcie zużyte pragną bosskości na jaką ich stać Unowocześniają karoserie ciała ważne są szybkość zwrotność wygoda ważne by dodrze się trzymać nawierzchni uważać na zakrętach mieć jak największą moc i jak najmniejsze zużycie Bo trzeba wyrwać się z korka być pierwszym kto szybko jedzie przegoni czas Bo trzeba być boskim nim się trafi na złom Performatywność Z ciała rodzą […]

Bianka Kunicka-Chudzikowska, soczyste wersety, „Umarł bóg, niech żyje Bóg!”, wiersz co sieje słowa by je upleść w dłonie

soczyste wersety idąc naszym tropem można dojść do emirskiej alhambry gdzie karmin spowija noc dzień miłość i nienawiść spocone cienie andaluzyjskich koni wciąż pędzą na oślep jak maurowie którzy nigdy nie odeszli stąd na zawsze nie spłoszmy pamięci o smaku i zapachu pomarańczy dojrzałe w słońcu wpadały w kołyszące się łódeczki dłoni słodkie jak skóra opalonych dziewcząt grenady odgarniających z oczu kosmyki kruczoczarnych loków zasypiamy pod niebem pełnym […]

Agnieszka Tomik-Powaga, * * * (Padał dzisiaj), * * * (Człowiek opuszcza człowieka), * * * (Woda jest równa jak stół)

* * * Padał dzisiaj styczniowy deszcz w październikowej tonacji. Drzemie we mnie mężczyzna o delikatnej cerze i cichym głosie. Mam dwa sposoby, aby go poznać. Stać się nim albo go urodzić. * * * Człowiek opuszcza człowieka zaczynając od codzienności. Odbiera siebie powoli, bezsennie, po cichu. Odwilż roztapia lód na stawie, a człowiek opuszcza człowieka. Noc przemija w dzień, chleb zostaje na talerzu […]

Marcin Wróblewski Gra świateł

Gra świateł czarno-biały Bodo wykłóca się z czarno-białym Dymszą o święty spokój. prastare mistrzostwo, starożytna precyzja, klasyczne proporcje. genialna gra… upłyną wieki, zanim powstaną: telefon, radio, auto, traktat o nieagresji… już za chwilę ich przyjaciele, znajomi i wielbiciele staną się kolorowym bydłem. powiozą ich wagonami, zmieszanych z kałem i uryną, do miejsc, które powstaną dopiero za wiele stuleci. genialna gra… od zawsze popularna, […]

Marcin Kończal Rozdzielność majątkowa i Dziewczyna, którą oszukuję

Rozdzielność majątkowa Po czternastu wspólnych latach zgodnie postanowili się rozejść. Sprzedali kupione na kredyt mieszkanie i drobiazgowo rozdzielili hodowane od lat rośliny: sukulenty dla jednego, bo nigdy nie miał ręki do kwiatów, te wymagające większej troski dla drugiego. Posegregowali książki, co rusz kłócąc się o prawo własności do tej czy tamtej nabytej przed laty powieści, a potem przekładali je z kartonu do kartonu naiwnie licząc, że ten drugi nie zauważy u siebie […]

Wojciech Boros, Sanatorium. Sen

Dziś msza za spokój Twojej duszy.
Idę niewyspany po nocnej zmianie.
Śpiewnie chłodny kościół w kształcie trumny czeka na mnie.

Krzysztof Grzesiak, * * * (zdarza się), * * * (cmentarzysko), * * * (nie stawiaj na ostrzu noża)

zdarza się
że nagość
słowa

Ilias Stanekzai, Znak pokoju

Jako jedyna wzięła moje dłonie i trzymała przez sekundę,
ale w tej sekundzie powiedziała mi wszystko. Była posłańcem
tych odległych krajów, do których zmierzałem. Powiedziała mi:
„Nie widziałeś słońca tak długo, ale pomyśl o tych wszystkich niezliczonych rzeczach,

Kategoria: POEZJE