W piątek 14 lipca w wieku 96 lat zmarła w Pensylwanii w USA Julia Hartwig, „poetka kompletna”, eseistka i tłumaczka literatury pięknej. Urodziła się 14 sierpnia 1921 roku w Lublinie. Jako poetka zadebiutowała na łamach szkolnego czasopisma w 1936 roku. W czasie okupacji łączniczka Armii Krajowej. Studiowała na tajnym Uniwersytecie Warszawskim, po wojnie – na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i Uniwersytecie Warszawskim. Od 1954 roku żona poety i prozaika Artura Międzyrzeckiego. Od 1947 do 1950 roku przebywała we Francji, od 1970 do 1974 roku w Stanach Zjednoczonych, wtedy też wykładała na uczelniach w USA i Kanadzie. Wspólnie z mężem wydała „Antologię poezji amerykańskiej”, tłumaczenia wierszy i prozy Apollinaire’a i Rimbauda. Napisała monografie „Apollinaire” i „Gerard de Nerval”. Opublikowała wybór poetek amerykańskich „Dzikie brzoskwinie” i prozę Henriego Michaux „Seans z workiem”.

W 1976 roku podpisała „Memoriał 101”, wyrażający protest przeciw projektowanym zmianom w Konstytucji PRL. W latach 1986–1991 była związana z NSZZ „Solidarność”, była m.in. członkiem Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie.

Najbardziej znane tomy wierszy to „Pożegnania” (1956), „Czuwanie” (1978), „Czułość” (1992), „Zawsze od nowa” (1999), „Nie ma odpowiedzi” (2001), „Błyski” (2002), „Bez pożegnania” (2004), „To wróci” (2007), „Jasne niejasne” (2009). Była laureatką m.in. Nagrody Poetyckiej im. Wisławy Szymborskiej i Nagrody Polskiego PEN Clubu im. Jana Parandowskiego.

Jej wiersze kilkakrotnie publikowaliśmy na łamach „Toposu”. W 2004 roku ukazał się numer tematyczny o Julii Hartwig „Topos” 3–4 (76–77) 2004”.